“Менин атам сеникинен жакшы эле”

Адал иштеп адал тамак тапчы эле,
Айткан акыл-насааттары жакчу эле.
Барга дагы жокко дагы бышырды,
“Балдар жейт”- деп кээ күнү ачка жатчы эле.

Анда билбейм интернет не, акча не?
Учкаштырып минген аты кашка эле.
Кулабаска кучактасам атамды,
Ал жаккансып ого бетер чапчу эле.

Сенин атаң андай эмес пас неме,
Эркек качан айфон чукуп жатчу эле?
Сендейимде ат чаптырып байгеге,
Борпоң кылбай бышырыптыр башта эле.

Түшүн уулум! Бул сөзүмдү калп дебе,
Сен шаардык-ак кол, борпоң, ак дене.
Менде күнөө аяп жүргөн силерди,
Менин атам сеникинен жакшы эле.

Мээнеттенип мекенине жакса экен,
Мени тартпай чоң атасын тартса экен.
Үмүтүм бар. Мурун чыккан кулактан,
Кийин чыккан мүйүз өсүп ашчу экен.

“Апакем”

Эстедим жаш чагымды,
Тил албай айтканыңды.
Азабым далай тартып,
Ак басты чачтарыңды.
Кеттим мен билим самап,
Күттүң го жолум карап,
Кең жайып тасмалыңды.

Күйүттү эч билбеген,
Күн каалайм кеч кирбеген.
Арка-бел атабыздын,
Жоктугун сездирбеген.
Ажалдан күч келсе да,
Ааламды бүт берсе да,
Алмашпайм эч ким менен.

Байтерек карааныңыз,
Бакыт, кут жамалыңыз.
Кудайдан өмүр тилеп,
Кыйшайсам таядыңыз.
Жараткан аян кылган,
Пайгамбар баян кылган,
Бейиш жай таманыңыз.

Корго деп эл-жериңди,
Тарбия бергениңди.
Апаке, кантип актайм,
Ак сүтүң эмгенимди?
Соолбосо асыл денем,
Жер сайып башым менен,
Кайтарам эмгегиңди.